Plog: Ziekenhuis, een ontsnapping en dan maar frietjes

Ik dacht: Ik doe ook eens een plog en omdat ik een saai leven heb, zal ik het doen wanneer ik naar het ziekenhuis ga. Maar zelfs dan is het niet zo interessant eigenlijk, haha.
Of misschien ben ik gewoon niet zo’n hele goeie plogger?
Vergeef het me, het is mijn eerste keer, ik moet nog veel leren.

Blijkbaar moet je een plog beginnen met een foto van jezelf als je net wakker bent, liefst nog in bed. Maar aangezien ik mijn gsm niet meeneem naar de slaapkamer en ik niet de hele ik-ben-net-wakker foto in scene wou zetten, werd het deze. Wat zie ik er charmant uit hier…

Hier zie je een hongerig konijn. Snel eten geven en even zuchten als ik zie hoe rommelig haar hok eruit ziet. Maar zo heeft ze het graag blijkbaar.

Wakker worden en een beetje paardenprogramma’s kijken op tv. Dit is een dressuurwedstrijd en je ziet hier Charlotte Dujardin met Valegro. Ik wou dat ik zo goed kon rijden!

Mijn vriend brengt me een tas koffie. Lief! Het is echt een schat!

Baptiste laten we nog even uit haar hok. Konijnen hebben ’s ochtends en ’s avonds het meeste energie, dus laten we haar altijd rondlopen wanneer we opstaan. Na het crossen en overal op en af springen, gaat ze bij mijn vriend zitten om te spelen. Ik denk dat ze verliefd is.

Poging om pikante olie te maken, hopen dat het lukt…

Pfoe!! Spelen en springen is best wel vermoeiend. Tijd voor een dutje!

En dat geeft mij tijd om nog te gaan douchen.

Ok, jullie zien het misschien niet op de foto, maar ik had echt overal rode plekken. Dat verklaart mijn rare gezicht.

En dan gaan liggen, want van douchen word ik echt heel moe. Ook heb ik al een paar dagen veel meer pijn, dus dat weegt ook echt zwaar. Eigenlijk is het al een 2 weken erger, maar de laatste dagen kon ik echt bijna niks.
Mijn vriend is ondertussen een held en kuiste in de voormiddag de benedenverdieping!!

Daag Baptiste! Tot vanavond!
Haar kan het niet veel schelen. Zij heeft nog een hok dat verder vernield moet worden!

Nog snel checken of ik wel echt het juiste uur in mijn hoofd heb. En waar ik nu ook weer moet zijn. Ja echt, ik weet het nooit zeker, zelfs na een jaar nog niet… Maar het is me vergeven, zij weten ook nog steeds niet of ik nu een meneer of een mevrouw ben.

On the road. Het zag eruit alsof het mooi weer was, maar ik vond het erg koud.

We stopten nog aan de Lunch Garden om snel te eten. En het was niet echt lekker, boehoe!

Hallo Gasthuisberg. Jou heb ik niet gemist.

Gelukkig zijn we voor een keer eens op tijd. Wat een drukte aan de inschrijvingen!
Normaal moest ik eerst naar de dokter, maar die stuurde me eerst naar de infuuseenheid. Ze was een broodje aan het eten, zag er heel belangrijk uit enzo. Het was trouwens de laatste keer dat ik een afspraak met haar had omdat de studie (waar ik al sinds september niet meer inzit) nu helemaal afgelopen is. Ik ben blij dat ik die dokter niet meer moet zien, ik vond haar echt erg onbeleefd altijd.

Mijn mooie accessoires die dag. Mijn Cure Crohn’s bandje en mijn ziekenhuisbandje. Dit moeten ze normaal scannen voordat ze mij mijn baxter geven. Zo zijn ze zeker dat het de juiste medicatie is. En ik bedenk me nu pas dat ze dit dus niet gedaan hebben.

Wauw, mijn baxter zat na 1 keer prikken al. Hij voelde wel de hele tijd een beetje pijnlijk aan, maar wanneer ik goed stilzat voelde ik er niets van.
Ook moest hij dit keer maar anderhalf uur lopen volgens de verpleegster. Het duurde uiteindelijk toch nog bijna 2 uur voordat hij helemaal klaar was.

Ik koop altijd de flow wanneer ik mijn infuus krijg. En een ijskoffie en een flesje sprite. Ik heb zo mijn gewoontes. Wanneer ik mijn baxter krijg, mag ik alles, ik ben tenslotte ziek enzo.

Game of Thrones kijken. Ook zo een gewoonte tijdens mijn baxter. Mijn vriend ging wel mee naar het ziekenhuis, maar hij ging snel boodschappen doen wanneer mijn infuus begon te lopen.

Onderweg terug naar huis. Dit is het huis van mijn grootouders en daar achter staat Schimmeltje. Ik heb zelf in dit huis gewoond tot ik 18 was. Toen mijn ouders uit elkaar gingen, verhuisden wij met mama naar Leuven en mijn grootouders kwamen terug hier wonen. (Dit was eigenlijk hun huis, maar zij woonden in het huis van mijn ouders omdat de zaak van mijn pa in dit huis was. Beetje ingewikkeld allemaal.)

Er kwam plots een man uit onze wasmachine gekropen!

Baptiste vind het allemaal een beetje verdacht…

Ok, hij komt gewoon de wasmachine maken. Eindelijk! Er zat iets vast in de trommel. Hele vriendelijke man, een collega van mijn vriend.

Kijk hoe mooi onze olie is geworden. Dit miniflesje is voor een vriend, wijzelf hebben een grote fles. We deden er nog een gedroogde peper en wat rozemarijn in.

Ik lig ondertussen uitgeteld in de zetel. Naar de Graham Norton show kijken, altijd lachen!
Maar mijn vriend kan niet mee blijven kijken. Hij gaat Schimmeltje eten geven.

Baptiste mag uit haar hok. Joepie!! Spelen!! Ze zit heel graag bovenop de zetel.

Wassen.

En dan het kussen opeten. Niet flink, dus ze moet terug haar hok in. Ze liep er vanzelf in, ik denk dat ze doorhad dat ik boos was.

Ondertussen zie ik er zo uit. Vermoeidheid, ziekenhuizen en honger doen rare dingen met mij.

Ondertussen belt mijn vriend mij op van bij de pony. De tuinman was het gras komen afrijden bij mijn grootouders en had alles gewoon over de draad in de wei gegooid. Niet gezond, want gemaaid gras dat op een hoop ligt, gaat gisten. En ook ontdekte mijn vriend diepe sporen van hoeven helemaal door de tuin tot aan de straat. Schimmel was dus ontsnapt, maar gelukkig was er niets gebeurd. Ik kon er in elk geval niet mee lachen. Een poort toedoen lijkt me nu toch niet zo moeilijk? En ja, ik ben boos!

Ah, gelukkig! Frietjes!
De pony is helemaal ok en er hangt terug een slot aan de poort. Moeten ze maar eerst bellen.

Filmpje kijken. Joepie!

Hoe lang is dit geleden? En hoe vaak heb ik deze al gezien?
Het blijft toch een van mijn favoriete verhalen!

Dit is alles wat er nu nog te zien is van mijn baxter. Je ziet er misschien niet veel van, maar ik ben altijd doodop nadat ik mijn Remicade heb gehad!

En ik kreeg migraine, bah! Stomme medicatie. De film werd op pauze gezet, ik nam een pilletje en kroop in bed.

Lichten uit. Slaapwel!