Vorig jaar kreeg ik voor mijn Sinterklaas het mooiste cadeautje ooit!
Ik kreeg Schimmeltje.
Ik denk niet dat ik al vaak gelukkiger ben geweest in mijn leven dan op de dag dat ik haar kreeg. Ik weet dat dat wat overdreven klinkt, maar ik droomde er al van mijn 7 jaar van dat ze mijn pony zou zijn. En vorig jaar, 15 jaar (en 5 maanden om precies te zijn) nadat ik haar voor het eerst zag, komt die droom eindelijk uit.
De manege waar ik leerde paardrijden en waar Schimmeltje stond werd verkocht en alle paarden en pony’s moesten weg. Toen ik het hoorde is mijn vriend met mij naar daar gereden, op zijn verjaardag. Ik had er op dat moment nog niet echt aan gedacht om haar zelf mee te nemen. Dus het was als een soort afscheid voor mij. En er vloeiden heel wat traantjes, ik was compleet over mijn toeren.
En dus besliste ik dat ik haar wou meenemen naar huis.
Er gingen heel wat telefoontjes over (naar Roel, de eigenaar en naar mijn grootouders, voor de wei en stal). Maar uiteindelijk kwam alles redelijk snel in orde.
Ik mocht Schimmeltje hebben.
Ik kon niet wachten tot ik haar kon gaan halen, maar eerst moest ze een stal hebben natuurlijk. Dit was nog even een dilemma. Want je mag niet zomaar een stal zetten in een wei. Daar is blijkbaar een wetgeving rond.
Gelukkig staan er in de achtertuin van mijn oma en opa 2 gebouwtjes. Het ene was vroeger een garage, maar is in mijn herinnering alleen maar gebruikt voor het hout te zetten en nog wat werkgerief. Het andere stond eigenlijk gewoon vol met rommel en werd “het kiekenkot” genoemd. Ook toen ik er woonde, is dat altijd het kiekenkot geweest. Ondanks het feit dat ik er nooit kippen in heb weten staan…
Dus dat was de oplossing, het kiekenkot werd leeggemaakt en omgebouwd tot een stal. Waar nu de stalpoort zit, was vroeger een raam. Dit is eruit gehaald en dan is het gat groter gemaakt om er een poortje in te zetten.
En dan was het moment eindelijk aangebroken dat ik haar kon gaan halen. Ik was tussendoor nog naar haar gaan kijken. Maar de dag dat ik haar ging halen, schrok ik. Ze zag er verschrikkelijk uit. Heel erg mager en vuil en ze mankte verschrikkelijk hard (even erg als ik aangezien ik met een knie rondliep met 2 gescheurde meniscussen en een gescheurde patellapees zonder het zelf te weten).
Maar ze gedroeg zich voorbeeldig en liep zonder problemen de van op. Daar viel ze meteen aan op het stro dat erin lag.
Roel stond erbij om afscheid te nemen. Het was duidelijk dat hij het er moeilijk mee had. Schimmel was een van de pony’s die het langst in de manege stond en ze was nu de eerste die wegging.
Het was tijd om te vertrekken. Van het moment dat de van begon te rijden was Schimmel er toch niet meer zo gerust op. En ja, een kleine pony in een grote van kan veel bewegen. Maar we raakten heelhuids in Boutersem. Het uitladen ging wat moeilijker. Om uit de van te komen moest ze achteruit en bergaf. Dit was niet zo vanzelfsprekend. Ze zakte de hele tijd door haar achterbenen en was echt aan het beven. Ze wist duidelijk niet wat er allemaal aan het gebeuren was. Maar we kregen haar uit de van en in de stal. Daar kalmeerde ze al snel en ze begon te eten.
Enkele dagen later mocht ze voor het eerst op de wei.
Op de bovenste foto kan je zien dat ze erg mager is. De veearts kwam ook langs die eerste dagen. Ze had bloedwormen, schimmel en luizen. De schimmel was het minst erg, het ziet er vooral slecht uit omdat ze haar verliezen en er wat kale plekjes door krijgen, maar echt heel veel last hebben ze er niet van. De luizen en vooral de bloedwormen waren een groter probleem. Aan bloedwormen kan een paard doodgaan als je er niet snel genoeg bij bent. Dus het was wel schrikken toen ik hoorde dat ze dit had. Ze kreeg er een spuitje voor. Maar van dit spuitje kon ze ook heel erg ziek worden. Gelukkig heb ik een heel erg sterke pony en reageerde ze er helemaal niet slecht op. De luizen waren ook niet goed omdat ze al zo ziek was en deze ook bloed zuigen. En ja, van een zwakke pony, moet je geen bloed gaan afpakken. Ook had ze er zoveel jeuk door, ze schuurde en schuurde, tot ze geen haar meer had staan waar het jeukte en ze zelfs wondjes kreeg. Dus hebben we onze lieve schat in het midden van de winter 2 keer moeten wassen om de luizen weg te krijgen. De schimmel moest wachten totdat het weer iets warmer werd. Ik wou het niet riskeren om haar nog eens in de kou helemaal nat te gaan maken… Ze zag er wel iets minder goed uit, want ze kreeg enkele kale plekjes, maar ze had er niet al te veel last van.
In de winter heb ik haar soms binnengehouden, vooral als er zoveel sneeuw lag. Haar weerstand was niet zo hoog en ik wou niet dat ze ziek werd. Vooral omdat ze in de manege ook altijd binnen stond, was het niet het beste plan om haar nu plots de hele tijd buiten te zetten. Overdag kon ze soms op de wei, maar ’s nachts kwam ze altijd binnen.
Zij vond het zelf niet erg om in de sneeuw buiten te lopen. Ze ging dan lekker in de sneeuw gaan rollen.
Maar dan werd het eindelijk stilletjes aan beter weer en Schimmel kon elke dag de weide op. Ook konden we eindelijk haar schimmel behandelen. Dus ze werd weer gewassen, 3 keer op een week tijd om precies te zijn. Zelf vond ze dit natuurlijk niet zo fijn meer na de eerste keer.
Maar het feit dat ze lekker op de wei kon, vond ze fantastisch!
En dan begon ze haar winterhaar te verliezen. Eindelijk! Haar vacht had er verschrikkelijk uitgezien toen ik haar net had en dit was wel al wat beter, maar ze zag er nog steeds niet super uit. Maar met haar winterjasje eraf, zag haar vacht er meteen een pak beter uit. Maar nu zag je natuurlijk pas hoe magertjes ze echt was. We waren haar al een hele tijd aan het bijvoederen en ze was wel al aangekomen. Maar we hadden nog een lange weg te gaan…
Flink eten was dus de boodschap!
En langzaam maar zeker kwam ze bij!
En dan werd het september en het was duidelijk dat ze de laatste maanden een pak sterker was geworden!
De gekkigheid begon bij haar en de eerste ontsnapping was een feit. Gelukkig was het een ontsnapping naar het andere stuk van de wei en kon ze niet weg.
Ja, als je dat hoge gras daar ziet, ik kon haar eigenlijk geen ongelijk geven. Maar hoe goed al dat gras er ook uitziet voor een pony, ze kunnen zich er echt ziek aan eten. Dus nieuwe afspanning gezet en heel wat gevloek later stond Schimmel terug waar ze hoorde te staan!
Bezoekje van een vriend, die ervoor zorgt dat Schimmel haar hoeven er weer perfect uitzien!
En nu nog even genieten van die laatste zomerdagen…
En dan werd het al weer koud en mijn lieve pony onderging weer een transformatie. Ze ziet er zo anders uit in zomer en in winter. Wat een extra dikke pels al niet kan doen!! Op 2 weken tijd is ze een andere pony! Weer helemaal lekker donzig.
Mijn opa en oma zijn ondertussen ook al helemaal verliefd.
En het natte en koudere weer brengt ook voor mij wat meer werk met zich mee. Aangezien mijn pony elke dag minstens één keer lekker gaat rollen en hiervoor het modderigste plekje van de wei uitzoekt, is het moeilijk om haar wit te houden. Nu ja, echt wit, dat heb ik eigenlijk al opgegeven…
En zo zijn we al weer een jaar verder! Er is heel wat gebeurd op een jaar tijd, maar met Schimmeltje gaat alles goed. Ondanks het feit dat ze een oude pony is met artrose in haar benen, loopt ze nog steeds vrolijk rond en doet ze niets liever dan spelen en knuffelen!
Dit weekend gaan we dus op bezoek en dan lekker verwennen! Want ook voor haar komt de sint met lekkers!
Geen chocolade en mandarijntjes, maar wel appels en nicnacjes!!
Groetjes,
Isabelle
Eitjes, melk, brood en ik doe er een snuifje zout een beetje vanillesuiker en wat kaneel bij.
