De eerste dag in het ziekenhuis.
Vandaag heb ik over de hele dag verspreid 3 onderzoeken gehad. Om half 11 kwamen een supervriendelijke verpleger mij halen voor een botscan. Op de afdeling aangekomen moest ik in een zaaltje gaan zitten wachten. De verpleger die mij gebracht had was zo vriendelijk om nog ergens een boekje voor mij te gaan zoeken, “want het ging waarschijnlijk nog wel even duren”. Hij kwam aan met een uit elkaar vallende Dag Allemaal van enkele maanden oud. Echt mijn favoriete lectuur *kuch*…
Ik heb even in het boekje gebladerd, maar mijn schouders, ellebogen en polsen deden al snel zoveel pijn dat ik het moest neerleggen. Er zat niets anders op dan een beetje om me heen kijken. Jammer genoeg zat ik in een van de meest oninteressant ruimtes ooit…
Ik heb daar uiteindelijk nog een 20 minuten moeten wachten, dan kwam een ander verpleger mij halen om mij uiteindelijk gewoon in een andere wachtkamer te zetten iets verderop.
In totaal heb ik een uur moeten wachten om uiteindelijk geen botscan te krijgen, maar wel een spuitje. En in dat spuitje zat een product dat zich zou vasthechten aan mijn botten en daardoor zouden ze dan op de botscan de abnormale dingen beter zien, ofzoiets… Het feit dat ik op Nucleaire Geneeskunde zat en dat het spuitje in een of ander metalen bakje werd binnengebracht, zei al wel iets over de zeker en vast zeer gezonde inhoud ervan.
Wel namen ze dan ook al 2 foto’s. Eén van mijn bekken en één van mijn knieën. Mooi meegenomen was wel dat de man die de foto’s nam en het spuitje zette niet alleen heel erg vriendelijk was, maar ook heel erg knap, haha. Altijd fijn he!
En dan werd ik terug naar de kamer gebracht. Ja gebracht, je weg vinden in het doolhof dat Gasthuisberg heet, is niet zo gemakkelijk. Dus bellen ze iemand op om je te komen halen. Ik heb alle verschillende begeleiders gehad vandaag, de ene heel wat vriendelijker dan de ander…
Dus terug op de kamer, was het al weer tijd om te eten. Uiteindelijk niet veel gegeten, want heb al een hele dag buikpijn, waarschijnlijk van me op te jagen en te stressen. Hoop ik.
Ik moet om 15u terug naar Nucleaire Geneeskunde voor mijn botscan. In tussentijd moest ik minstens anderhalve liter water drinken. Wat echt veel is voor mij, ik heb al moeite met 2 liter water op een dag. Maar goed, uiteindelijk ben ik erin geslaagd, met veel toiletbezoekjes erbij…
Om 14u15 kwam mijn mama op bezoek met een heel erg mooi boeket bloemen. Maar ze was nog maar net binnen en ze kwamen mij al halen voor de botscan.
Toen ik aankwam ging het wel snel, de botscan duurde op zich ook niet zo heel erg lang.
Dan mocht ik terug naar de wachtkamer, de dokter ging de scan bekijken en dan zouden ze zien of er verder nog iets moest gebeuren. 3 kwartier wachten later kwamen ze mij halen voor extra onderzoeken een CT. En nog iets van mijn heupen/bekken met een machien dat helemaal rond mij draaide, geen idee wat het juist was.
Toen ik terugkwam was het al half 5, mijn vriend kwam iets later ook aan met een gigantische knuffel!
En ja hij is echt gigantisch! Heb echt al van iedereen die binnenkwam reacties gehad! Allemaal jaloers, haha!
Om 17u kwamen ze al aan met mijn eten. 17u! Zo vreselijk vroeg, ik heb ondertussen al terug honger! Oeps vergissing, vissalade bij de boterham! Maar de vergissing werd snel weggezet en ik kreeg 2 potjes confituur en 2 verschillende soorten kaas.
Om 18u kwam mijn lieve nichtje op bezoek. Ze is echt een supergoede vriendin van mij! Dus fijn bezoekje.
Om 19u kwamen ze mij alweer halen. Voor een Full Body MRI. Weer nog een dik halfuur wachten in een kale wachtzaal. Helemaal alleen…
En dan de MRI. Echt niet mijn favoriete onderzoek! Voor wie het niet kent, je moet gaan liggen en je krijgt een belletje in je hand en een koptelefoon op je hoofd. En afhankelijk van het onderzoek, wordt er nog vanalles over je heen gezet. Dan word je een hele kleine tunnel ingeschoven (ok, niet zo heel klein, maar toch klein genoeg om je niet op je gemak te voelen) en dan moet je heel stil liggen tot het onderzoek gedaan is. En oh ja, het maakt erg veel lawaai!
Bij mij duurde het onderzoek zo’n 45 minuten. Wat heel lang is om stil te liggen voor mij. Ik verging van de pijn en was blij toen het onderzoek eindelijk weer gedaan was.
Nu eindelijk terug op de kamer en net gehoord dat ze mijn avondmedicatie nog niet hebben. In de plaats kreeg ik een Dafalgan. Verre van genoeg om mij een goede nacht te bezorgen, maar ik zal het er maar mee moeten doen.
Ergens tussen dat alles door is er ook nog een assistente langs geweest met 101 vragen.
Ze wist wel al te zeggen dat er op de botscan niets abnormaal te zien was. Na nog wat geduw, gepor, gedraai en getrek, zei ze wel dat mijn gewrichten heel erg flexibel waren. Blijkbaar is het dus niet normaal dat je je duim tot aan je pols kan plooien enzo…
En ik denk dat dat het zowat was. Ik denk dat het dan wel normaal is dat ik moe ben?
En ik heb pijn, heel veel pijn, dus de laptop gaat uit en ik ga een poging doen om wat te slapen…
Groetjes,
Isabelle
Ik Ben Nu 
Wow, veel sterkte! Die vloeistof die ze hebben ingespoten is inderdaad licht radioactief. Voor mijn thesis moet ik regelmatig naar het studiecentrum voor kernenergie en daar maken ze dat soort van radio-isotopen voor de nucleaire geneeskunde. Je hoeft je daar geen zorgen over te maken, dat is iets die heel snel uit je lichaam weg is. Dat is ook denk ik één van de redenen waarom ze je zoveel water laten drinken. En een MRI is in principe een hele grote magneet. Ze zullen waarschijnlijk wel gevraag hebben of je nergens metaal op je had. Nogmaals veel sterkte!
Echt zorgen maakte ik mij er niet over hoor. Als het echt zo gevaarlijk was, zouden ze wel iets zeggen zeker? Hoop ik dan toch, haha.
Hmja, je weet nooit hé. Wie weet wat ze allemaal in je lijf spuiten … 😉
Wat een vermoeiende dag was het! MRI is inderdaad geen prettige onderzoek. Ik hoop dat ze jouw pijn en vermoeidheid straks na alle onderzoeken kunnen verklaren.
Heel veel sterkte!
Bedankt!
Ja, ik ben ook echt geen fan van de MRI!
Maar het moeilijkste was voor mij om in dezelfde houding te blijven liggen. Ik heb dan heel snel pijn. Bij een van de onderzoeken moest ik mijn armen boven mijn hoofd leggen. Maar dat hou ik nog geen 2 minuten vol, laat staan 25 minuten. Heb ze dan gekruist op mijn borst moeten leggen. Wat na 10 minuten ook erg veel pijn begon te doen. Maar als ik bewoog, konden ze opnieuw beginnen. Dus echt tanden bijten. Hopelijk zijn de meeste onderzoeken nu voorbij!
Wat veel onderzoeken op 1 dag! Dat heb ik hier nog nooit meegemaakt. Lijkt me ook erg vermoeiend .. wel superlief dat er zoveel bezoek langs is geweest. Hopelijk komen ze gauw met een resultaat uit deze onderzoeken. Intussen, succes en sterkte 🙂
Dank je!
Ja, ik ben ook wel blij met het bezoek, is echt heel erg lief van ze, maar ik ben toch ook weer blij als eindelijk iedereen weg is, ik ben echt uitgeput op het einde van de dag!!
Dat van die hyperflexibele gewrichten doet me heel erg denken aan Marahschrijft, die heeft ook iets gelijkaardigs maar ik kan niet meer op de naam komen, en ik denk dat ze dat intussen ook van haar blog heeft verwijderd.
Morgen mag ik eindelijk weer naar huis. En ik hou mijn volledige update van de laatste dagen ziekenhuis voor wanneer ik weer thuis ben. Jammer genoeg is er geen wonderpilletje… Maar het zal een soort van revalidatie worden over een paar maanden met een opbouwschema enzo.